АЛЕГ СЯМЁНАЎ: “песня жыве і кранае душу толькі тады, калі ў яе стварэнне ўкладзена штосьці значна большае, чым проста ўменне сачыняць”
Пазнаёміцца з творчасцю Алега Сямёнава клічаўляне мелі магчымасць летам мінулага года. Артыст выступаў з сольнай праграмай “Песні на ўсе часы” на свяце горада і ў літаральным сэнсе слова захапіў у палон усіх гледачоў. Бархатны, прыемнага тэмбру голас праз дынамікі разносіўся далёка па наваколлі, наталяючы нашы душы песнямі пра маці і Радзіму, каханне і сяброўства, пунсовыя зоркі ды малінавы звон.
Наша даведка
Алег Міхайлавіч СЯМЁНАЎ нарадзіўся і вырас у Гомельскай вобласці. У свой час паспяхова скончыў музычнае вучылішча, затым Беларускую дзяржаўную кансерваторыю.
Імя спевака добра вядома не толькі ў нашай краіне, а і далёка за яе межамі. Ён паспяхова гастраліруе па краінах свету, актыўны ўдзельнік значных рэспубліканскіх мерапрыемстваў і канцэртаў, у тым ліку міжнароднага фестывалю “Славянскі базар у Віцебску”, свята працы “Дажынкі”.
У канцы 80-х стварыў мужчынскую вакальную групу “Чысты голас”, якой прысвяціў 10 гадоў жыцця. Гледачы запомнілі яго як саліста маладзёжнага тэатра эстрады, тэатра песні Ірыны Дарафеевай.
У 1996 годзе ўдастоены звання лаўрэат прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь “За духоўнае адраджэнне”, а ў 2013 годзе ўзнагаро-джаны медалём Францыска Скарыны.
– Алег Міхайлавіч, раскажыце, калі ласка, з чаго ўсё пачыналася.
– З дзяцінства, вядома. Я самастойна навучыўся іграць на гармоніку і баяне. А ў сем гадоў адбылося маё першае публічнае выступленне. На сцэне сельскага клуба я іграў на баяне, тады ж і атрымаў першыя апладысменты, якімі вельмі даражу і па сённяшні дзень. У 14 гадоў стаў навучэнцам дырыжорска-харавога аддзялення Гомельскага музычнага вучылішча. У кансерваторыі вучыўся ў класе прафесара, народнага артыста Савецкага Саюза Віктара Уладзіміравіча Роўды. У студэнцтве пачалася мая актыўная канцэртная дзейнасць.
– Якія жанры песеннай мастацкай творчасці Вам найбольш блізкія?
– Я працую ў розных жанрах, і кожны з іх, будзь то народны, класічны, эстрадны, харавы ці фальклорны, па-свойму цікавы. І не столькі важна, у якім жанры выканана песня, важна, якія струны душы слухача закрануў, якія эмоцыі ўдаецца разбудзіць і выцягнуць на паверхню.
– Мне вельмі падабаюцца беларускамоўныя песні ў Вашым выкананні. Адчуваецца, што Вы ўдумліва падыходзіце не толькі да выбару рэпертуару, а і да вымаўлення кожнага гука. Цікава, як за межамі Беларусі гледачы ўспрымаюць нашу мову?
– Гледачы ўсюды добра рэагуюць на музычнае мастацтва. Там, дзе не разумеюць словы, больш увагі ўдзяляюць мелодыі, рытму, міміцы і рухам артыста, з дапамогай якіх ён стараецца данесці сэнс і змест песні або раманса. У час гастроляў па замежжы абавязкова ўключаю ў рэпертуар песні на мове яе носьбітаў. У маім рэпертуары ёсць творы на анг-лійскай, нямецкай, французскай мовах, якія выконваў у час гастроляў па Германіі, Галандыі, ЗША, Індыі, Аўстрыі, Іспаніі. Павінен заўважыць, што добрыя песні аднолькава добра ўспрымаюцца гледачамі ва ўсіх краінах. Музыка ўвогуле не мае межаў, а тым больш узроставых катэгорый.
– Падзяліцеся, калі ласка, пра Ваша сяброўства, пра тых, хто піша для Вас тэксты і музыку.
– Як і кожны творчы чалавек, маю аўтараў, су-працоўніцтвам з якімі вельмі даражу. Я сябрую з паэтамі-песеннікамі Васілём Жуковічам, Уладзімірам Пецюкевічам, з кампазітарам Дзмітрыем Далгалёвым. Асаблівае месца ў маім сэрцы належыць Ізмаілу Капланаву, царства яму нябеснае.
– А як нараджаюцца песні Алега Сямёнава?
– У цяжкіх муках (смяецца). Звычайна яны нараджаюцца ў выніку кранаючых пачуццяў, узнёслага настрою і прыемных падзей. Калі гэтым складаючым становіцца цесна ў маёй душы, тады бяру ў рукі аловак і паперу, са-джуся да інструмента і… нараджаецца песня. Я перакананы, што і мае, і песні іншых аўтараў жывуць і кранаюць душу толькі тады, калі ў іх стварэнне ўкладзена штосьці значна большае, чым проста ўменне сачыняць.
– А калі мы зноў су-стрэнемся з выдатным беларускім артыстам?
– Атрымаў запрашэнне выступіць у Клічаве на ўрачыстым сходзе перадавікоў народнай гаспадаркі. Так што чакайце, хутка сустрэнемся.
– Дзякуй, Алег Міхайлавіч. Тады не развітваюся з Вамі і спадзяюся на новае інтэрв’ю.
Аліна СУДНІК.