Радасную  вестку  аб  перамозе Аляксандр  Васільевіч  Канойка  з  вёскі  Юзафін  сустрэў  у  салдацкай  казарме.

— Служыў  ва  Уруччы,  што  пад  Мінскам,  дзе  стаяла  наша  45-я  вучэбна-стралковая  дывізія.  Мы  праходзілі  курсы  маладога  байца.  Мяне  прызвалі  ў  армію  11  лістапада  1944  года, — пачаў  свій  расказ  Аляксандр  васільевіч. – Кожны  дзень  мы  чакалі  адпраўкі  на  фронт, але  ўсё  чсацей  да  нас  прыязджалі  байцы,  і  яны  паведамлялі,  што  там,  хутчэй  за  ўсё,  справяцца  без  нас.

Так  яно  і  здарылася.  Калі  прагучала  вестка,  што  Перамога  за  намі,  нашай  радасці  не  было  межаў.  Мы  крычалі  2ура”  і  абдымаліся.  Гэта  быў  самы  шчаслівы  дзень  за  многія  гады  фашысцкай  акупацыі.

Ветэран  Вялікай  Айчыннай  вайны  Аляксандр  Васільевіч  Канойка  мае  статус  работніка  тылу.  Ён  адслужыў  год  у  45-й  вучэбна-стралковай  дывізіі.  Салдаты  патрулявалі  ў  горадзе,  выконвалі  заданні  па  выяўленню  рэшткаў  банд і  марадзёраў,  лавіді  паліцаяў.

Потым  юнак  напісаў  заяву  і  добраахвотна  пайшоў  служыць  у  Кранштад  на  баявы  карабель.  Шэсць  гадоў  хадзіў  у  марскія  паходы  і  дастойна  нёс  службу  па  абароне  Радзімы.  Затым  усё  жыццё  працаваў  механізатарам  у  калгасе.

Незагойныя  раны  пакінула  вайна  ў  сэрцы  Аляксандра  Васільевіча.  На  фронце  загінуў  старэйшы  брат.  У  1942  годзе  немцы  расстралялі  бацьку.

Дзень  Перамогі – самае  лепшае  свята.  Вось  і  сёлета  былы  марак  з  нецярпеннем  чакае  яго.

А. СУДНІК