15-гадовы цяжкаатлет з аграгарадка Нясята Арцём Данільчык стаў пераможцам чэмпіянату Еўропы па цяжкай атлетыцы
Чэмпіянат праходзіў сярод юнакоў і дзяўчат да 15 і 17 гадоў, у горадзе Ландскруна (Швецыя). На ім наша зямлячка Сюзанна Валадзько таксама стала прызёрам. Арцём заваяваў 2 залатых і 1 сярэбраны медалі, Сюзанна – 2 сярэбраных.
І хоць цяжка было ўклініцца ў загружаны графік паміж трэніроўкамі, зборамі, спаборніцтвамі, наша сустрэча з Арцёмам адбылася напрыканцы лета, у адно з яго кароткіх наведванняў да бацькоў.
І вось перада мной звычайны на выгляд падлетак, светлавалосы, не па гадах стрыманы, разважлівы, са спакойным поглядам. І хоць у мяне за плячамі ужо амаль два дзясяткі гадоў журналісцкай практыкі, крышку хвалююся: не кожны ж дзень сустракаешся з чэмпіёнам Кантынента.
– Прывітанне, Арцём! У першую чаргу, віншую цябе ад імя ўсіх землякоў з важкай перамогай. Мы трымаем за цябе кулачкі і зычым новых поспехаў!
– Дзякуй. Мне прыемна. Пастараюся не падвесці.
– Адкуль пачаўся твой шлях у спорт?
– Ніколі раней не думаў, што спорт стане маім жыццём. Разам з аднагодкамі займаўся ў спартыўнай секцыі ДЮСШ на базе Нясяцкай СШ у Таццяны Кіраўны Крыловай. Яна, мой першы трэнер, і прапанавала мне паспрабаваць паступіць у Магілёўскае вучылішча алімпійскага рэзерву. Неўзабаве мы былі там, трэнеры ацанілі мае фізічныя здольнасці і прапанавалі застацца на летніх зборах. У сёмы клас школы я пайшоў ужо навучэнцам вучылішча.
– Цяпер ты ўжо дзесяцікласнік. За тры гады з навічка ў цяжкай атлетыцы “вырас” да чэмпіёна Еўропы. Поспех галавакружны. Мяркуючы па тваіх шматлікіх медалях у бацькоўскім доме, шлях гэты быў няпросты, цярністы. Кожная перамога, гэта ў першую чаргу, перамога над сабой?
– Спорт стаў сэнсам майго жыцця, я адчуваю, што гэта маё! Тут заўсёды побач перамогі і паражэнні, трэба ўмець з імі спраўляцца. Неабходна пастаянна ўдасканальвацца. Спыніцца – значыць страціць заваяваныя пазіцыі.
Цяжкаатлетаў-штангістаў у вучылішчы рыхтуе трэнерская брыгада ў складзе заслужанага трэнера БССР і Рэспублікі Беларусь Анатоля Леанідавіча Лабачова, заслужаных трэнераў Рэспублікі Беларусь Аляксандра Васільевіча Ганчарова і Валянціна Данілавіча Кароткіна, трэнера вышэйшай катэгорыі Сяргея Сяргеевіча Вішняка.
Усё, што я ўмею і магу, гэта, у большай ступені, дзякуючы іх прафессіяналізму, падтрымцы, разуменню.
Першыя мае абласныя спаборніцтвы па цяжкай атлетыцы былі амаль напачатку вучобы. Мая ўласная вага была тады толькі 32 кілаграмы, выканаў рывок штангі – 36 кг, штуршок – 46 кг. Прайграў, заняў другое прызавое месца. Калі гаварыць аб спартыўным росце, то, напрыклад, у 2013, двойчы ў 2014-ым, 2015 гадах я станавіўся чэмпіёнам рэспуб-ліканскай спартакіяды школьнікаў, што праходзіць па традыцыі ў Бабруйску.
На рэспубліканскай спартакіядзе ДЮСШ у 2014 годзе паставіў 3 новых рэкорды Беларусі (у вагавай катэгорыі да 42 кілаграмаў) у рыўку штангі, штуршку, суме двухбор,я.
У той жа год, ужо ў вагавай катэгорыі да 45 кілаграмаў, я паставіў на спаборніцтвах 7 рэкордаў Беларусі (1 – у рыўку, 3 – у штуршку, 3– у суме двухбор’я).
Удалы для мяне год сёлетні. Стаў пераможцам у Алімпійскіх днях моладзі Рэспублікі Беларусь у вагавай катэгорыі да 50 кілаграмаў. А гэта быў якраз дзень майго нараджэння, 28 сакавіка. Вось такі падарунак сабе зрабіў!
У красавіку праходзіла рэспубліканская спартакіяда школьнікаў у горадзе Лельчыцы. У вагавай катэгорыі да 50 кілаграмаў я ўстанавіў 4 рэкорды (ад аўтара: аб тым сведчаць афіцыйныя пасведчанні) у групе ўдзельнікаў да 17 гадоў і 7 рэкордаў – сярод школьнікаў. На гэтых спаборніцтвах я паказаў свой найлепшы рэзультат за ўвесь час: сума двух-бор,я склала 196 кг.
У складзе беларускай каманды выступаў у ІХ Балтыйскіх юнацкіх спартыўных гульнях у г. Брандэнбурзе (Германія), у якіх удзельнічала 10 краін. Тут заняў 1-е месца ў вагавай катэгорыі ўдзельнікаў да 56 кілаграмаў, сума двухбор’я – 191 кг.
А самая важкая мая перамога – Першынство Еўропы. Мой рэзультат –рывок – 85 кг, штуршок –108 кг, сума двухбор,я 193 кг. Адзначу, што абсалютна такі ж вынік паказаў і прадстаўнік Турцыі, мой галоўны сапернік. Была ўпартая барацьба за перамогу. Ён выйграў у мяне 1 кг у рыўку, я ў яго 1 кг у штуршку, сума двухбор,я – аднолькавая. Але мая ўласная вага была на 50 грамаў меншая. Гэта вырашыла зыход нашай барацьбы за “золата”. У спорце не бывае дробязей.
– Ёсць сцвярджэнне, што кожны салдат носіць у сваім ранцы маршальскі жэзл. Аб чым марыш ты?
– Пасля заканчэння вучылішча я атрымаю прафесію трэнера. Але бачу сябе ў вялікім спорце. Хацеў бы ўдзельнічаць у Алімпійскіх гульнях 2020 года ў г. Токіа (Японія). Для гэтага патрэбна працаваць і працаваць, каб дасягнуць неабходнага ўзроўню мастэрства.
– Як бацькі ставяцца да твайго выбару? Прафесійны спорт – занятак небяспечны, цяжкая атлетыка – адзін з траўманебяспечных відаў. Рэкорды, перамогі — гэта выдатна, але ж…
– У бацькоў я трэцяе, меншае дзіця. У мяне дарослыя брат і сястра. Усе мае родныя за мяне хвалююцца і падтрымліваюць. Прыязджаюць “пахварэць” за мяне на многія спаборніцтвы, якія праходзяць у Беларусі. Калі выходзіш на памост, а ў зале родныя – гэта надае сілы і ўпэўненасці. Я ім за ўсё ўдзячны.
Калі вяртаюся са спаборніцтваў, абавязкова вязу маме сувеніры. Калі мы глядзелі прывезены мною відэазапіс з майго выступлення на чэмпіянаце Еўропы, і калі гімн Рэспублікі Беларусь гучаў у мой гонар, як пераможцы, мама плакала. Я хацеў бы, каб яна плакала толькі ад шчасця.
А траўмы? Ніхто не застрахаваны ад няшчасцяў. Нас трэніруюць як след, каб пазбегнуць такіх сітуацый.
– Якія твае задачы на бліжэйшы час?
– Восенню чэмпіянат Рэспублікі Беларусь па цяжкай атлетыцы. Ад майго рэзультата на ім будзе залежыць, ці буду ўключаны ў юнацкі састаў зборнай Рэспублікі Беларусь па цяжкай атлетыцы. У верасні наступнага года ў Італіі пройдзе чарговы чэмпіянат Еўропы па цяжкай атлетыцы. У ім буду ўдзельнічаць у групе да 17 гадоў і мне неабходна абараніць свой чэмпіёнскі тытул.
– Аднагодкі, бясспрэчна, па-добраму табе зайздросцяць. Але ж кожны з нас каваль свайго лёсу. Што робіш ты дзеля таго?
– У мяне ёсць мэта і я да яе іду. Магу цвёрда запэўніць, што я “за” здаровы лад жыцця, ніякіх шкодных звычак: цыгарэт, піва, тым больш чаго іншага. Мае сябры пры-трымліваюцца таго ж, а большасць з іх таксама спартсмены. Спорт дае шырокія перспектывы. Дзяржава падтрымлівае і заахвочвае лепшых спартсменаў, таму гэта і шлях да матэрыяльнай стабільнасці. Ёсць магчымасць пабываць у розных краінах. Напрыклад, я ўжо ўдзельнічаў у спаборніцтвах у Расіі, Украіне, Германіі, Швецыі. Спорт – гэта здорава!
– Дзякуй, Арцём, за гутарку. Памятай, што сярод тваіх гарачых балельшчыкаў і землякі.
Ніна Ізох.
P.S. Днямі ў спартыўным жыцці Арцёма Данільчыка адбылася значная падзея. Ён выканаў устаноўлены нарматыў і яму прысвоена званне “Майстар спорту Рэспублікі Беларусь” па цяжкай атлетыцы. Віншуем! Так трымаць!