Кастрычнік  сёлета  выдаўся  надзвычай  цёплы,  сонечны  і  яркі.
У  садах  яшчэ  сям-там  вісяць  наліўныя  яблыкі,  а  наваколле  па-ранейшаму  запоўнена  птушынымі  пералівамі.  Ад  бяздоннага  блакіту  неба,  буйнасці  фарбаў,  апранутых  у  пазалоту  дрэў  нельга  адарваць  позірк,   і  толькі  гарэза  ветрык,  наляцеўшы  знянацку,  лёгкімі  павевамі  зрывае  расфарбаванае  лісце,  застаўляе  павольна  кружыцца  ў  паветры  і  мякка  ападаць  на  зямлю,  засцілаючы  яе  лёгкім,  нібы  вэлюм,  покрывам.  Лісце  шапаціць  пад  нагамі.  Дворнікі  не  паспяваюць  зграбаць  яго.  Затое  дзеці,  нібы  тыя  качаняты  ў  лужыне,  купаюцца  ў  ім,  абсыпаюць  адно  аднаго  і  звонка  смяюцца.  У  прахожых  гэтыя  забавы  выклікаюць  усмешку  і  наталяюць  душу  пачуццём  непадробнага  шчасця.
Крочу  ў  апякунскую  сям’ю.  Крыху  хвалююся,  стараюся  выстраіць  у  ла-гічны  ланцужок  пытанні,  а  перад  вачыма — не  па-дзіцячы  сумныя  вочкі  Арцёмкі,  яго  цяжкі  ўздых   і  з  болем  вымаўленае:  «Эх,  мама,  мама…»  З  моманту  нашага  першага  знаёмства  ў  дзіцячым  сацыяльным  прытулку  мінула  ўжо  паўгода.  У  жыцці  Арцёмкі  і  яго  сястрычкі  Дашы  адбылося  шмат  па-зітыўных  перамен.  Цяпер  яны  жывуць  на  другім  паверсе  трохпавярхоўкі  ў  маладой  сям’і  Захара  і  Юлі  Кундзікавых.
ДЗЕЦІ
Пакой  справа  ў  двухпакаёвай  кватэры – дзіцячы.  Яркія  шпалеры,  двух,ярусны  ложак,  шафа,  на  падлозе – дыванок.  Сціпла,  чыста,  утульна.  Арцёмка  і  Даша  занятыя  гульнёй.  Дзеці  ветліва  вітаюцца,  дзякуюць  за  пачастунак  і  ахвотна  расказваюць  пра  маму  і  тату,  пра  школу  і  дзіцячы  садок,  пра  свае  захапленні  і  сяброў,  пра  абавязкі  і  ката  Сёмку.
На  маё  пытанне  да  Арцёмкі,  кім  ён  хоча  стаць,  калі  вырасце,    сямігадовы  хлопчык  не  задумваючыся  адказвае: «Будаўніком».  І  вось  ужо  мы  будуем  дом  яго  мары,  дзе  шмат  пакояў,  ёсць  пакоі  для  мамы  і  таты,  для  яго  і  дзетак,  якія  народзяцца  ў  свой  час,  для  сястрычкі  і  гасцей.  А  ў  двары  мноства  прыгожых  кветак  і  фруктовых  дрэў,  ёсць  пляцоўка  для  дзіцячых  гульняў  і  домік  для  сабакі…
Трохгадовая  Даша  марыць  стаць  каралевай.  І  не  важна,  што  пакуль  “яе  вялікасць”  не  ўсе  гукі  вымаўляе  правільна.  Галоўнае  не  ў  гэтым.  На  даным  этапе  важна  адагрэць  дзіцячую  душу,  засвоіць  правілы  паводзін  і культуру  мовы,  авалодаць  шэрагам  санітарна-гігіенічных  уменняў  і  навыкаў.  А  манеры,  маральна-этычныя  і  духоўныя  навыкі  і  каштоўнасці  выхаваюцца  гадамі  карпатлівай  і  планамернай  працы  сям’і,  школы,  грамадства.
Пасля  фатаграфіі  на  памяць  дзеці  застаюцца  ў  пакоі,  а  мы  ўладкоўваемся  на  кухні.  Юля  падае  духмяны  чай.  Захар,  як  старэйшы  ў  іх  пары,  прызнаецца,  што  даўно  марыў  мець  такую  ж  вялікую  сям’ю,  як  і  ў  бацькоў.  Адчуваецца,  што  маці  для  маладога  чалавека — неаспрэчны  аўтарытэт  і  вялікі  сябар.  Яна  заўсёды  падтрымлівае  сына  і  яго  сям’ю,  і  яе  слова,  па  ўсім  відаць,  для  маладога  чалавека  вельмі  і  вельмі  важкае.
СЭРЦА  ПАДКАЗАЛА…
Маладыя  Кундзікавы  жывуць  на  адной  пляцоўцы  з  бабуляй,  мамай  Рыты.  Паколькі Юля  вучылася  на  дзённым  аддзяленні  сталічнага  педагагічнага  ўніверсітэта,  то  бабуля  брала  на  сябе  клопат  аб  унуку  і  старалася  пасля  цяжкага  працоўнага  дня  падаць  яму  цёплую  ежу.  Так  было  і  ў  той  дзень.  Разам  з  вячэрай  бабуля  прынесла  свежую  прэсу.
– На  развароце  “раёнкі”  ў  вочы  кінуўся  фотаздымак  дзетак.  А  калі  стаў  чытаць  тэкст  і  прыглядацца  да  мілых  тварыкаў,  зразумеў,  што  не  магу  чакаць  больш,  а  гэтыя  бялявыя  галоўкі  і  ёсць  мой  шанц.  Не  паспеў  дачытаць,  як  раздаўся  тэлефонны  званок.  На  другім  канцы  провада  была  мама.  Я  ўжо  ведаў,  пра  што  яна  хоча  гаварыць.  Мы  абмяняліся  думкамі,  і  я  прыняў  рашэнне  заўтра ж  ісці  ў  аддзел  адукацыі  і  афармляць  апеку  над  Арцёмкам  і  Дашкай,  тым  больш  што  жонка,  мой  аднадумца,  не  супраць.
Першае  знаёмства  адбылося  даж-джлівым  днём.  Крыху  прамок,  пакуль  дайшоў.  Вельмі  хваляваўся  і  перажываў,  ці  спадабаюся  дзецям,  ці  прымуць  яны  мяне,  ці  пагодзяцца  стаць  нашымі.  Калі  ўбачыліся,  то  і  словы  патрэбныя  знайшліся,  і  кантакт  устанавілі  неяк  адразу.  Праўда,  пытанне  Дашы: “А  дзе  ты  так  доўга  быў,  тата?“,  збянтэжыла.  Прыйшлося   сказаць,  што  быў  вельмі  далёка  ў  камандзіроўцы.  Пакуль  ішла  працэдура  афармлення,  дзеці  жылі  ў  прыюце.  Дашка  трапіла  ў  бальніцу,  я  наведваўся  да  яе,  як  да  дачушкі,  браў  Арцёмку  на  выхадныя,  рыхтаваў  дзіцячы  пакой  і  не  мог  дачакацца  таго  дня,  калі  станем  жыць  адной  сям’ёй.
Канечне,  не  ўсё   і  заўсёды  адбываецца  гладка.  Паступова  мы  вучымся  разумець,  што  такое  дрэнна  і  што  такое  добра,  выхоўваем  манеры  будучай  каралевы  і  пазбаўляемся  ад  істэрык,  вучым  урокі,  а  яшчэ  дзеці  выконваюць  пэўныя  даручэнні  і  абавязкі  па  дому,  вучацца  складаць  на  месца  цацкі  і  рэчы,  клапоцяцца  аб  коціку.  Жыццё  наладжваецца..
А ХУТКА…
—  На  восеньскіх  канікулах  да  нас  прыедуць  яшчэ  двое  дзетак, — з  радасцю  дзеліцца  Юля. — Яны  выхоўваюцца  ў  адным  з  інтэрнатаў  вобласці.  Дзяцей  мы  яшчэ  не  бачылі,  але  спадзяёмся,  што  зной-дзем  агульную  мову  і  нам  будзе  цікава  разам.
У  той  час,  як  спакойны,   ураўнаважаны,  прыгожы   і  харызматычны  Захар  стараецца  ўсю  адказнасць  за  сям’ю  браць  на  сябе, маленькая,  мініяцюрная,  чароўная  Юля,  фактычна  сама  яшчэ  дзіця,  у  поўнай  меры  ўзяла  на  сябе  цяжкую  і  вельмі  адказную   ношу  мацярынства.  Яна  перавялася  на  завочную  форму  навучання,  працуе  выхавацелем   у  дзіцячым  садку    і  выконвае   адно  з  самых  важных  прызначэнняў  жанчыны – быць  маці,  жонкай,  захавальніцай  дамашняга  ачага.
Хочацца  шчыра  пажадаць  поспеху  і  ўдачы  Захару  і  Юліі,  якія  не  на  словах,  а  на  справе  дапамагаюць  дзецям,  зведаўшым  з  першых  гадоў  свайго  жыцця  горыч  здрады  з  боку  самых  родных  людзей.  Няхай   як  мага  хутчэй  збудзецца  іх  мара  займець  вялікі  і  прасторны  дом,  напоўнены  шчаслівымі  дзіцячымі  галасамі.

Аліна  СУДНІК.
Фота  аўтара.