“Не  патрэбен  і  клад,  калі  ў  сям’і  лад” – гэта  прыказка  якраз  аб  сям’і   Уладзіміра  і  Людмілы  АЛЯХНОВІЧ  з  вёскі  Бёрда.  А  асноўная  і  самая  вялікая  каштоўнасць  у  ёй  –  “три  сыночка  и  лапочка-дочка”!
Ну  хто  аспрэчыць,  гледзячы  на  гэту   дружную  сям’ю,  што  шлюбы  заключаюцца  на  нябёсах!?  І  калі  не  шанцуе,  а  знаёмыя  кажуць,  што  ваш  “цягнік  ужо  пайшоў”,  не   адчайвайцеся:  ніколі  не  позна  пачаць  усё  з  “чыстага  ліста”!   Прыкладам  таму – лёс  нашых  герояў.
Не  ўсё  адразу  атрымалася  і  ў  жыцці  Уладзіміра.  Былі  горкія  часы,  калі  не  заладзіўся  першы  шлюб,  пахаваў  бацькоў,  застаўся  адзінокім.  Мужчына  ў  росквіце  сіл,  а  хата  пустая,  знямелая…  Толькі,  відаць, у  кнізе  лёсаў  усё  ж  такі  была  напісана   іх  сустрэча.    Людміла  свая,  вясковая,    тады   працавала   паштальёнам  і  міма  яго  двара  не  раз  праходзіла.  Прыкмеціла  мужчыну,  запаў  ён  у  душу,  не  пабаялася  і  значнай  розніцы  ва  ўзросце.   Зараз   яны  разам  ужо  12  гадоў,  і  ў  іх  хаце   і  на  двары   шумна  і  весела,   поўняцца   яны   тупатам  дзіцячых  ножак  і  вясёлым  смехам,   гоманам    дзятвы.
–  Сям’я  Аляхновіч, – зазначае  дырэктар  мясцовай  школы  Ніна  Юркавец, –  адна  з  самых  лепшых.  Дзеці  ў  іх   выхаваныя,  дысцыплінаваныя,  вучацца  паспяхова.  Бацькі   заўсёды  ў  курсе  ўсіх  падзей   жыцця  малых,  за  ўсё  ў  адказе.  Сапраўды   дружная,   здаровая  сям’я.    Болей   бы  такіх…
А  наша  сустрэча  адбылася   днямі,   у  час  школьных  канікулаў,  таму  ўся  сям’я  была  дома.  Хочацца  сказаць,  моцная  сям’я.  Чаму?  Бо   браты  Саша,  Міша,  Паша  (розніца  ва  ўзросце   паміж  кожным – у  тры  гады)  адзін  без  другога  ні  на  крок.  Калі    хтосьці  на  гадзіну  да  бабулі  пайшоў,  то  двое  другіх  не  могуць  дачакацца,  сумуюць,  нават  плачуць.   І  ўсе  трое  трымаюцца  бацькі,  для  іх  ён – галоўны  аўтарытэт  і  прыклад.  І  ёсць  у  чым.  Тата  на  ўсе  рукі  майстар,  гаспадар,  адным  словам – галава  сям’і.
Хоць  сям’я  Аляхновіч  шмат-дзетная,  але,  як  часам  бывае,  на  дзяржаву  не  разлічвае,  толькі  на  сябе.  Уладзімір  Міхайлавіч  усё  жыццё  працуе  ў  Бёрдаўскім  лясніцтве.  Скончыў  Полацкі  лясны  тэхнікум,  быў  рабочым,  лесніком,  майстрам.  Калі  ў  іх   нара-дзіўся  трэці  сынок,  Павел, то  на  сямейным  савеце  пастанавілі,  што  ў  водпуск  па  доглядзе  за  малым  пойдзе  ён,  бацька.  Немаўляці  было  тады  ўсяго  два  месяцы!  Маці  пасля  дэкрэтнага  водпуску  выйшла  на  працу,  а  ён   не  толькі  гадаваў-галубіў  сыночка,  а  за  гэты  час  уласнымі  рукамі   зрабіў   да  бацькоўскай  хаты  ладную  прыбудову.  Цяпер   там  вя-лізная  кухня  і  сталовая,  ёсць  дзе  размясціцца  ўсім.
Якраз   тады,  пяць  гадоў  таму, праходзіла  аптымізацыя   паштовай  сеткі  раёна, мясцовае  ад-дзяленне  сувязі  было  зачынена,  а  абслугоўваць    насельніцтва  Бёрда  і  навакольных  вёсак  стала перасоўнае  паштовае  аддзяленне  сувязі  №2  (начальнік  Г. А. Кардымон).  Людміла  Аляхновіч  па-ранейшаму  засталася  тут    паштальёнам.  З  раніцы  ёй  усё  неабходнае  дастаўляе   аўтамабіль  паштовай сувязі.  Гэта  не  толькі    газеты,  часопісы,  пісьмы,  пасылкі,  а   і  прадукты  харчавання.  Так,  Людміла  Анатольеўна  па  заяўках  вядзе   і  іх  продаж.
Амаль  год  таму  “бусел”  зноў  не  абмінуў  хату  Аляхновічаў  і  зноў  прынёс  ім  немаўлятка,  на  гэты  раз   доўгачаканую  дачушку.  Імя  ёй  далі  сімвалічнае – Марыя,  бо  нарадзілася  якраз  у  свята  Успення  Прасвятой  Багародзіцы.  Зараз  ужо  маці знахо-дзіцца  ў  водпуску  па  доглядзе  за  малой  да  трохгадовага  ўзросту,  а    Уладзімір  Міхайлавіч  па  дагаворы  працуе  паштальёнам.   Аператыўна,  у  час  свежую  карэспандэнцыю,  пенсіі   землякам   даставіць,   правядзе  разлік  за  тэлефонную  сувязь (за  мабільную  таксама),  спажытую  электраэнергію,  камунальныя  паслугі,  прадасць  газеты,  паштоўкі,  маркі  і  г.д.   Працуе,  як  і  заўсёды,  добрасумленна,  інакш  не  ў  яго  правілах.  Лясной  гаспадарцы  Уладзімір  Міхайлавіч  не  здрадзіў,  толькі  цяпер асноўнае  яго  месца  працы – вартаўнік   Дома  паляўнічага  лясгаса.
А  дома – надзейны  тыл,  тут  чакаюць,  разумеюць,  падтрым-ліваюць.    Ёсць  добрыя  памочні-кі – сыны, на  іх  і  разлічвае!  Так, так,  нічога,  што  малыя.   Напрыклад,  радуюць  бацькоў   поспехі  Мішы  ў  матэматыцы,  ды  і   чытаць ён   таксама  любіць.  Саша  ўжо  год  адвучыўся  ў  клічаўскай  школе,  цяпер  шасцікласнік,  на  яго  таксама  ніякіх  нараканняў  няма.  А  яшчэ  цікавяцца  хлопцы  тэхнікай, любяць  жывёлу.  Растуць  яны  ўвішнымі,  працавітымі.  Старэйшыя  сыны   ўдвух  летась  па  ўласным  жаданні  скасілі    бульбянік   на  15  сотках!   Пустазелле  і  на  двары   павыкошваюць,  і  на  вуліцы.   Дровы на  зіму  нарыхтоўваюць:  бацька    распілоўвае,  коле,  яны  – патрошку,  патрошку – і  перанясуць.   Грады  возьмуцца  палоць – ні травінкі!   Умеюць  у  лесе  грыбы,  ягады  збіраць,  няхай  і  невялікія,  а  свае  грошы  зарабіць.  “Яны  ж  будучыя  гаспадары,  трэба   ўсяму  з  маленства  навучыць,  бо  бацькі  не  вечныя” , – разважае  Уладзімір  Міхайлавіч.   І  мае  рацыю.
А  ў  “дзяўчат”  свае  клопаты.  Маша  пакуль  гуліць  ды  пузыры  пускае,  забаўляецца,  ёй  да  памочніцы  расці  і расці! У  Людмілы  Анатольеўны  клопатаў  штодня  хоць  адбаўляй.  Чатыры  мужыкі  і  немаўлятка-дачка  –  немалая  сямейка.  Толькі  паспявай паварочвайся,  гатуй,  прыбірай,  мый.  “Нядаўна   правялі  сабе  ў  дом  ва ду! – радуецца  гаспадыня. – Цяпер  іншая  справа,  усё  стала  намнога  прасцей.  Тая  ж  пральная   машынка-аўтамат  значна  выручае”.
А  яшчэ  кожны  ў  сям’і – асоба,   інтарэсы  якой,  характар   неабходна  ўлічыць,  якую  патрэбна  зразумець,  прыгалубіць,  на  тое   ж   яна  і   маці,  жонка,  захавальніца  сямейнага  ачага.
Вось  такое  шчасце   Аляхновічаў,  простае,  зямное,  адно  на  дваіх.

Ніна  ІЗОХ.  Фота  аўтара.