ЮБІЛЕЙ, РОЎНЫ СТАГОДДЗЮ
Яго адсвяткаваў нядаўна наш зямляк, ветэран педагагічнай працы Казімір Іосіфавіч Пагоцкі. За святочным сталом сабраліся дзеці, унукі, праўнукі. Гаворку раз-пораз перапынялі тэлефонныя званкі сяброў, усе жадалі павіншаваць юбіляра.
У гэты дзень было што згадаць Казіміру Іосіфавічу, выхадцу з сялянскай сям’і, чалавеку рознабаковых інтарэсаў. Першай ён набыў спецыяльнасць заатэхніка-пчаляра, мо таму, што пчалярствам займаўся і яго бацька. Затым, у 30-я гады, працаваў у зямаддзелах у Мазыры і Талочыне. Незабыўнымі засталіся яго ўражанні ад прыроды далёкага Усходу, дзе нёс тэрміновую вайсковую службу ў па-гранвойсках у 1937–38 гадах.
Пасля дэмабілізацыі цяга да ведаў прывяла Казіміра Іосіфавіча ў Аршанскі настаўніцкі інстытут. Скончыў яго з адзнакай, таму і быў накіраваны адразу на пасаду інспектара Воранаўскага аддзела адукацыі, што на Гродзеншчыне. Малады спецыяліст зарэкамендаваў сябе чалавекам адукаваным, цікаўным, які ўмеў ладзіць і з дарослымі, і з моладдзю. Жыццё радавала. Але мірная праца была нядоўгай. Вялікая Айчынная вайна застала яго па дарозе дамоў у водпуск… Праз 7 дзён вораг быў у яго роднай Глушы, што на Бабруйшчыне. Пацягнуліся чорныя дні акупацыі. І толькі пасля вызвалення Беларусі ад захопнікаў ён вярнуўся да любімай працы.
Тады перад урадам адначасова з задачай аднаўлення разбуранай народнай гаспадаркі паўстала пытанне падрыхтоўкі кадраў, у тым ліку і педагагічных. Частка вопытных педагогаў мела бронь ад удзелу ў вайне і цяпер была накіравана на працу ў педагагічныя вучэбныя ўстановы. Атрымалі такое даручэнне і педагогі з Глушы – дырэктар мясцовай школы Саўчанка і яго колішні вучань К. І. Пагоцкі. Ім выпаў гонар арганізаваць работу педагагічнага вучылі-шча ў Нясвіжы. З даручэннем урада яны справіліся паспяхова.
Казімір Іосіфавіч – жаданы госць у гэтай навучальнай установе. Не аднойчы сустракаўся з яе навучэнцамі і педагогамі, распавядаў ім аб цяжкіх умовах, у якіх давялося наладжваць навучальны працэс, уладкоўваць студэнтаў на кватэрах, спалучаць педагагічную працу з грамадскай работай, выступаць перад насельніцтвам з лекцыямі, выконваць розныя грамадскія даручэнні.
З 1950 года К.І. Пагоцкі працаваў на ніве народнай асветы ў нашым раёне – настаўнікам, завучам, інспектарам аддзела адукацыі. Не адно пакаленне яго вучняў, у тым ліку і я, аўтар гэтых радкоў, памятаюць яго незабыўныя ўрокі гісторыі, зычны голас настаўніка. Вучыў і вучыўся сам, завочна скончыў Мінскі педагагічны інстытут імя Горкага, таксама з адзнакай.
Вялікае кола абавязкаў выконваў на пасадзе інспектара райана. Не было той школы, дзе б не пабываў гэты няўрымслівы чалавек, дарадца маладых педагогаў, прынцыповы і патрабавальны да вопытных настаўнікаў. Яго заўвагі і прапановы заўсёды былі слушнымі, добразычлівымі. Выдатнік народнай асветы, ён любую справу прывык выконваць толькі на “выдатна”. Гэтаму вучыў і сваіх дзяцей. Сын і дачка скончылі школу з залатымі медалямі, а затым атрымалі прафесіі ў БДУ імя Леніна, сталі добрымі спецыялістамі і паважанымі людзьмі. Ганарыцца Казімір Іосіфавіч і сваімі ўнукамі, праўнукамі, у якіх таксама вялікая цяга да навукі. “Жыццё пражыта не дарэмна!” – канстатуе юбіляр.
Хацелася б яшчэ дадаць, што Казімір Іосіфавіч – вялікі аматар прыроды. Калі выйшаў на пенсію, то ўзначаліў раённае таварыства паляўнічых. За добрасумленную працу абласны камітэт узнагародзіў яго імянной паляў-нічай стрэльбай.
У свае 100 гадоў Казімір Іосіфавіч пры добрай памяці, разважлівы, актыўны і энергічны, цікавіцца навінамі па-літычнага і грамадскага жыцця. У час сямейных урачыстасцей, звяртаючыся да сваіх родных, юбіляр пажадаў ім такога ж даўгалецця, павагі людзей. Клічаўлянам ён перадае нізкі паклон за тое, што заўсёды сустракаў у іх разуменне і спагаду, а гады, пражытыя ў Клічаве, былі лепшымі ў яго жыцці.
Ніна КЛЯЎКО.