Прыязджайце ў вёску часцей
Сёлетняя зіма надта запазнілася, прыйшла только ў сярэдзіне студзеня і адразу шчыра насыпала ўсюды снегу, скавала рэкі і азёры ледзяным панцырам ды і традыцыйныя калядныя маразы паслала.
Халодна і сонечна ў гэтыя дні. Душа прагне цяпла, дабрыні, чалавечага разумення.
Менавіта гэтых вечных каштоўнасцей нам, бадай, усім зараз не стае, асабліва пажылым людзям, жыхарам аддаленых ад горада, маланаселеных вёсак. Вяскоўцы – асаблівы народ. Шчырыя і добразычлівыя, радыя па-дзяліцца апошнім з кожным, нават незнаёмым чалавекам, гас-цінныя, даверлівыя, працавітыя і гаспадарлівыя. Гэтыя лепшыя рысы дасталіся ім у спадчыну ад далёкіх продкаў. Такіх людзей шмат і ў вёсцы Акцябрск Каўбчанскага сельсавета, дзе на днях давялося пабываць разам з галоўным спецыялістам аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі А. П. Ярошка, актывістамі раённай ветэранскай арганізацыі, удзельніцамі вакальнага ансамбля «Крыніца».
Пакуль самадзейныя артысты рыхтаваліся да выступлення, выпала добрая магчымасць пагаварыць са знаёмымі вяскоўцамі і з іншымі пазнаёміцца. На су-стрэчу з народнай песняй у памяшканні былой мясцовай школы сабраліся людзі рознага ўзросту – ад школьнікаў да сталых. Сярод іх – старэйшы жыхар вёскі, ветэран Вялікай Айчыннай вайны і педагагічнай працы Міхаіл Давыдавіч Фельдман, былая калгасніца мясцовай гаспадаркі Валянціна Рыгораўна Кніга і іншыя. Гаварылі аб розным: сялянскім жыцці, праблемах і турботах, будучых выбарах у мясцовыя Саветы дэпутатаў, становішчы ў краіне і свеце і г. д.
Многае ў сучасным жыцці іх непакоіць, ёсць праблемы, якія патрабуюць увагі мясцовай улады. Але часам да чыноўнікаў «не дастукацца», і застаюцца тыя звароты толькі на паперы. Большасць тутэйшых жыхароў – пенсіянеры. Пенсіі на жыццё хапае. Толькі крыўдна, што кіраўніцтва мясцовага калгаса забылася пра сваіх колішніх працаўнікоў: ні табе прывітання, ні нават віншаванняў са святам. Дагэтуль не вырашана і праблема з выганам для асабістай жывёлы, водазабеспячэннем у зімовы час (калонкі на вясковай вуліцы ў маразы замярзаюць) і інш. Вяскоўцы выказалі шмат слушных прапаноў і заўваг.
А вось сустрэчы з гасцямі вельмі радаваліся. Ды і як не радавацца, калі ў разгар зімовага дня да іх завіталі вясёлыя, прыгожыя ды вельмі галасістыя жанчыны! Ім – апладысменты, шчырыя падзякі за добрыя песні і душэўны настрой. А патанцаваць з такімі прыгажунямі – адно задавальненне!
Не хацелася развітвацца з вяскоўцамі, і яны не спяшаліся дадому, нягледзячы на тое, што ў кожнага хапае клопатаў і ўзімку. Хоць і існуюць розныя сродкі сувязі і навінкі тэхнічнага прагрэсу, нішто не заменіць жывых чалавечых зносін. Бо менавіта на іх трымаецца і працягваецца жыццё. Пра гэта не трэба забывацца. Застацца сам-насам са сваімі праблемамі і клопатамі, адчуваць сябе нікому не патрэбным – горкая доля, крый бог каму такой.
Алена ГАНЧАРОВА.
Фота аўтара.