Жывёлаводы  СВФ “ Клічаўскі”  ААТ  “Клічаўрайаграпрамтэхзабеспячэнне ”  не  толькі ведаюць,  як  дабіцца  высокіх  рэзультатаў,  а  і  маюць  іх.
З  кожным  годам  калектыў,  у  тым  ліку  і  МТФ  “Малінавае”,  нарошчвае  аб’ёмы  вы-творчасці  малака  і  мяса.  Найбольш  высокіх  паказчыкаў  да-біваюцца  цялятніцы  Людміла  Аляксандраўна  Сырамалот  і  Паліна  Мікалаеўна  Малашкевіч.  Ім  удаецца  выходжваць  усё  пагалоўе  прыплоду.  Праца  цяжкая,  у  асноўным  ручная – ад  выпойвання  цялятак  да  раздачы  кармоў  і  чысткі  стойлаў.
Людміла  Аляксандраўна  Сырамалот  (на  здымку)  за  што  ні  возьмецца – з  усім  спраўляецца,  любая  работа  ў  яе  спорыцца.  У  свой  час  яна,  як  і  яе  маці,  паспяхова  скончыла  бібліятэчны  тэхнікум.  Доўгі  час  працавала  ў  аддзеле  кадраў  саўгаса “Клічаўскі”,  а  калі  адбылося  рэфармаванне  гаспадаркі,   пайшла  працаваць  на  ферму  цялятніцай.
На  пытанне,  як  знайсці  кватэру,  у  якой  жыве  сям’я  Сырамалот, адна  вясковая  жанчына  падказала:  “У  двухпавярховых  катэджах.  Глядзіце,  дзе  самая  дагле-джаная  сядзіба,  там  і  жыве  гэта  сям’я”.
Сапраўды,  добрых  гаспадароў  здалёку  відаць.  У  кватэры  ўсё  на гарадскі  манер:  з  густам  падабраныя  шпалеры,  нацягнутая  столь,  ламінат  на  падлозе,  прыгожая  мэбля,  плазменны  тэлевізар  на  паўсцяны,  замыславатыя  шматслойныя  фіранкі. Дапаўняе  інтэр’ер  вялізны  пухнаты  кот,  які  па-гаспадарску  пахаджае  па  кватэры  і  мосціцца  бліжэй  да  гаспадыні,  як  толькі  тая  прысядзе  на  канапе.    Свежыя  ружы  ў   вазе,  нядаўні  падарунак  мужа  Сяргея,  як пацвярджэнне   таго,  што  сямейны  саюз  трывалы  і  надзейны.
Увішная  гаспадыня  ўсюды  паспявае.    Мае  багаты  вопыт  і  ахвотна  дзеліцца  сакрэтамі  вядзення  хатняй  гаспадаркі.  Вырошчвае  свіней,  курэй,  у  сезон – гародніну.  Запасаў  хапае  на  ўсіх.  Дачка  з  зяцем  жывуць  у  Магілёве  і  з  задавальненнем  наведваюць  бацькоўскі  дом.  Пестуюць  унучачку  і  запрашаюць  у  госці  на  вясковыя  дэлікатэсы  ды  прысмакі,  да  прыгатавання  якіх  таксама  вельмі  здатная  мая  новая  знаёмая.
Калі  выпадае  час – а  ў  зімовыя  вечары  яго  хапае – любіць  Люд-міла  пасля  напружанай  працы,  утульна  прымасціўшыся  ў  раскошным  крэсле,  пачытаць  добрую  кніжку  і  наталіць  душу,  атрымаць  той  эмацыянальны  і  духоўны  глыток  жывога  слова,  на  які  здатная  толькі  сапраўдная  літаратура.

Аліна  СУДНІК.

*  *  *

В  трудовой  биографии  Эдуарда Воловика, тракториста  участка  автотранспорта  УКП  «Жилкомхоз»,  нет  ничего  необычного.
Коренной  сельчанин,  родился  и  вырос  в  деревне  Гонча,  образование  среднее  специальное,  окончил  в  1987 году  Могилёвский  совхоз-техникум  (теперь  УО  КГАТК).  Много  лет  и  сил  отдал  родному  совхозу  «Гончанский»,  где  и  на  полях  трудился  от  зари  до  зари  «рядовым»  хлебного  поля, был  и  руководителем,  инженером  по  сельхозмашинам.
Только  есть  у  него  одна  замечательная  особенность:  умеет  и  любит  работать,  причём  добросовестно,  не  жалея  сил.  На  него  всегда  можно  положиться,  а  таких  в  наше время  немного.
Уже  седьмой  год  Эдуард  Кириллович  с  семьёй  живёт  в  Кличеве,  столько  же  работает  в  УКП  «Жилкомхоз».  Круглый  год  его  можно  увидеть  за  рулём  трактора  на  расчистке  улиц  города  от  снежных  заносов,  отвозке  мусора,  развозке  дров.  Летом  вместе  с  другими  работниками  предприятия  «прихорашивает»  газоны.  Одним  словом, наводит  порядок.  Он  из  тех  скромных, трудолюбивых  людей,  которые  не  требуют  особого  внимания,  работают  с  душой,  на  совесть,  и  поэтому, несомненно,  за-служивают  уважения.  Они,  как  правило,  и  составляют  основу  коллектива.

Елена  ГОНЧАРОВА.

*  *  *

Участковы  інспектар  міліцыі  аддзялення  аховы  правапарадку  і  прафілактыкі  грамадскай  бяспекі  аддзела  ўнутраных  спраў  Сяргей  Мікалаевіч  Белазор  на  службе  ўжо  10  гадоў.

Адслужыўшы  ў  войску  (а  служыць  яму  давялося  ў  ваеннай  камендатуры  горада  Асіповічы),  вырашыў  звязаць  свой  лёс  з  міліцыяй  і  паступіў  на  службу  ў  РАУС,  адначасова  вучыўся  ў  Магілёўскім  каледжы  МУС.
Зона  абслугоўвання  інспектара – тэрыторыя  Каўбчанскага  і  часткі  Патоцкага  сельсаветаў.  Пастаяннай  увагі  патрабуюць  80  жыхароў,  у  тым  ліку  12  мужчын,  якія  ўчыняюць  дамашнія  сваркі  і  дэбошы;  дзве  нядобранадзейныя  сям’і  ў  Коўб-чы  і  Усакіна;  раней  судзімыя  і  алкаголікі.  Калі  б  не  гэты  кантынгент,  то  больш  часу  можна  было  б  удзяляць прафілактычнай  рабоце,  зносінам  з  людзьмі.
Участковы  інспектар – часты  госць  у  школах  і  ўстановах  культуры.  За  гэты  час  паспеў  па-знаёміцца  амаль  з  усімі  жыхарамі  і  ведае,  хто  на  што  варты.  Заўсёды  імкнецца  быць  аб’ектыўным  і  справядлівым,  сумленна  выконваць  службовыя  абавязкі.  За  што  і  паважаюць  яго  людзі.
Сяргей  Мікалаевіч  не  толькі  адзін  з  лепшых  участковых  інспектараў  аддзела  ўнутраных  спраў,  а  і  добры  сем’янін.  Жонка  Вераніка –  медыцынская  сястра  ў  раённай  бальніцы,  дачушка  Паліна  наведвае  дзіцячы  садок.  Гарма-нічны  шлюб – аснова  сямейнага  шчасця.  Стараецца  гаспадар  хутчэй  дабудаваць  уласны  дом.  Разам  з  бацькамі,  якія  жывуць  у  Дзмітраўцы,  даглядае  вялікі  сад.  Толькі  яблыняў  дзясяткі  тры,  а  яшчэ  грушы,  алыча,  слівы,  кусты  ягад.  Так  што  спраў  з  ранняй  вясны  і да  позняй  восені  хапае.  Ёсць  у  Сяргея  яшчэ  адно  захапленне – пчалярства.  Любоў  да  такога  занятку  атрымаў  у  спадчыну  ад  бабулі  Ніны  Пятроўны  Карасёвай,  якая  жыве  ў  невялічкай  вёсачцы  з  мілагучнай  назвай  Церахаў  Бор. Сціплы  і  ветлівы  малады  мужчына  прызнаецца,  што  садаводства  і  пчалярства  для  яго –  хобі.  У  гэтым  знаходзіць  аддушыну,  азарт  і  яднанне  з  прыродай.

Аліна  СУДНІК.

*  *  *

Працаваць  настаўнікам  роднай  мовы  няпроста,  асабліва  ў  цяперашні  час  імклівага  развіцця  інфармацыйных  тэхналогій.  Вялікай  павагі  заслугоўваюць  педагогі,  якія  знаходзяць  радасць  і  задавальненне  ў  гэтай  працы.  Яны  працуюць  творча,  з  вялікім  натхненнем,  прыкладаюць усе  намаганні  для  таго, каб  вучні  не  толькі  ведалі,  разумелі,  але  і  любілі  родную  мову.
Менавіта  з  такіх  і  Людміла  Дзмітрыеўна  Сукора,  настаўніца  беларускай  мовы  і  літаратуры  СШ  № 2  горада.  Кожны  яе  ўрок – адкрыццё  на  шляху  да  новых  ведаў.  Спасцігаюць  гэты  шлях  разам  з  дзецьмі,  у  цесным  супрацоўніцтве,  дзе  пануюць  сяброўства  і  ўзаемаразуменне.
Школьнае  жыццё  імклівае  і  насычанае  рознымі  цікавымі  падзеямі.  Разам  з  вучнямі  Людміла  Дзмітрыеўна  ўдзельнічае  ў  шматлікіх  школьных  мерапрыемствах,  раённых,  абласных  і  рэспуб-ліканскіх  прадметных  алімпіядах.  Радуецца  і  перажывае  за  іх,  бо  няма  лепшай  узнагароды  для  настаўніка,  чым  поспехі  выхаванцаў.  Вучні  Людмілы  Дзмітрыеўны  неаднаразова  паказвалі  высокі  ўзровень  ведаў  па  роднай  мове  і  літаратуры,  станавіліся  пераможцамі  прадметных  алімпіяд  рознага  ўзроўню.  За  кожным  такім  по-спехам – карпатлівая  што-дзённая  праца  педагога  і  школьнікаў.
Сёлета  старшакласніцы  Яна  Мязян  і  Уладзіслава  Скрыпко  ўдзельнічалі  ў  абласным  этапе  прадметнай  алімпіяды  па  беларускай  мове. Дзевяцікласніца  Уладзіслава  Скрыпко па  выніках  алімпіяды  ўзнагароджана  дыпломам  ІІ  ступені.  А  зараз  разам,  настаўніца  і  вучаніца,  рыхтуюцца  «пакарыць»  і  рэспубліку.
Вядомы  педагог  мінулага  стагоддзя  В. А. Сухамлінскі  сказаў,  што  «творчы  працэс  характэрны  тым,  што  творца сваёй  дзейнасцю  і  яе  рэзультатамі  ўплывае  на  ўсіх, хто  знаходзіцца  побач».  Гэта  сапраўды  так.  Людміла  Дзмітрыеўна – педагог  па  прызванні,  усёй  душой  і  сэрцам  адданая  высакароднай  справе  выхавання  падрастаючага  пакалення.  За  гэта  ёй  удзячны  калегі  і  выпускнікі.  Праца  педагога  вышэйшай  катэгорыі  Людмілы  Дзмітрыеўны  Сукоры  адзначана  шматлікімі  дыпломамі,  граматамі,  падзякамі.

*  *  *

Отправляясь  на  встречу  со  старшей  медсестрой  терапевтического  отделения  райбольницы,  признаюсь,  ожидала  увидеть,  по  меньшей  мере,  женщину  средних  лет.  Такой  уж,  наверное,  стереотип  сложился,  и  не  только  у  меня.
Поэтому  была  приятно удивлена,  увидев  перед  собой  очень  молодую,  красивую  девушку.  Лидия  Харлап – выпускница  Бобруйского  медучилища.  Трудовую  биографию  начинала  в  одной  из  школ. Спустя  некоторое  время – медсестра  в  райбольнице:  на  посту,  в  процедурной.  Старательная,  внимательная,  радушная,  она  сразу  завоевала  авторитет  у  коллег  и  пациентов.
В  позапрошлом  году  Лидия  принимала  участие  в  конкурсе  профмастерства  среди  среднего  медперсонала,  который  проходил  в  Кировске.  Наша  землячка  достойно  представила  медиков  района,  заняла  3-е  место  в  номинации  «Лучшая  процедурная  медсестра».  По  результатам  конкурса  ей  присвоена  вторая  квалификационная  категория.
Уже  более  двух  лет  Лидия  Харлап  является  старшей  медсестрой  терапевтического  отделения.  Работа  эта  очень  ответственная.  Ведь  нужно  постоянно  «держать  руку  на  пульсе»,  контролировать  работу.  Поэтому  забот  у  неё  много,  и  обязанностей  тоже.  Она  достойная  представительница  этой  гуманной  профессии.

Елена  Гончарова.