Да дня абаронцаў Айчыны: Служаць Радзіме сыны
Ва ўсе часы афіцэры з’яўляюцца элітай грамадства. Яны заўсёды былі людзьмі гонару, выхаванымі і храбрымі. А самае галоўнае – патрыётамі. Бо вернасць ваеннай прысязе і ёсць сутнасць свяшчэннага абавязку перад Радзімай.
Верныя ёй і прадстаўнікі розных пакаленняў мужчын-клічаўлян, якія выбіралі прафесію абараняць Айчыну.
З адным з іх давялося пазнаёміцца не так даўно.
Станіслаў Даніленка. Курсант агульнавайсковага факультэта Ваеннай акадэміі Рэспублікі Беларусь. На маё пытанне: ”Чаму абраў такую прафесію?” – упэўнена адказаў:
– Хачу прайсці “школу жыцця”. За час вучобы ў акадэміі мы многаму навучымся: страляць па мішэнях, вадзіць баявыя машыны, не баяцца холаду, праліўных дажджоў, ветру і спёкі. І, вядома, ужывацца ў вялікім калектыве, хутка і дакладна выконваць загады камандзіраў, цаніць армейскае братэрства.
Цікава, што свой абгрунтаваны выбар прафесіі, у аснове якой – любоў і адданасць Радзіме, Станіслаў зрабіў… будучы навучэнцам Клічаўскага дзяржаўнага аграрна-тэхнічнага каледжа. Таму працягваў паспяхова авалодваць адной са спецыяльнасцей АПК і адначасова ўпарта ішоў да запаветнай мэты. Займаўся з рэпетытарамі, вытрымаў іспыты цэнтралізаванага тэсціравання, прафадбор, праходзіў медыцынскія камісіі, здаваў залікі па фізічнай падрыхтоўцы. І толькі калі ўсё атрымалася, як задумаў, паведаміў маці, што яго лёс – армія, служэнне свайму народу. Для Алены Сцяпанаўны Рэвы, настаўніцы СШ № 2, такое рашэнне адзінага сына было крыху нечаканым, але ведаючы самастойны яго характар, яна толькі парадавалася: “Вось і вырас мой Стас. Зрабіў выбар сапраўднага мужчыны!”
Час не стаіць на месцы. Станіслаў Аляксандравіч Даніленка – другакурснік. Ваенную прысягу прыняў яшчэ ў пачатку верасня 2011 года, адразу пасля летняй агульнавайсковай падрыхтоўкі (курс маладога байца). Цяпер ён павінен праслужыць у арміі не менш за 9 гадоў, паводле заключанага кантракту. Але будучы афіцэр глядзіць уперад упэўнена і плануе выкарыстаць магчымасці, якія прадастаўляе акадэмія ўсім курсантам, для ўласнага “росту”. Па-першае, тут даюць добрую фізічную і прафесійную падрыхтоўку, як ваенную спецыяльнасць, так і грама-дзянскую. Па-другое, ёсць магчымасць навучацца далей, у той жа магістратуры, ад’юнктуры, займацца навуковай дзейнасцю ў самой акадэміі. Дарэчы, Станіслаў любіць вучыцца са школы. І цяпер па вучобе ён у “хорошистах”, адзнакі – ад 6 да 9 балаў. На яго рахунку ўжо ёсць і дыплом І ступені па выніках удзелу ў канферэнцыі па дысцыпліне “Узбраенне і тактыка”, што праходзіла ў акадэміі. І калі вось цяпер дома ў водпуску быў, час не марнаваў, рыхтаваўся да чарговай канферэнцыі.
Але Станіслаў прызнаецца, што больш яго вабіць служба ў арміі. Таму стараецца авалодваць не толькі тэарэтычнымі ведамі, але і практычнымі навыкамі па розных прадметах. Апошнія атрымліваюць у час практычных заняткаў на вучэбна-лабараторнай базе акадэміі, дзе для курсантаў – сучасная баявая тэхніка. А палявыя заняткі арганізуюцца на палігоне “Белая лужа” пад Мінскам, дзе праходзяць стрэльбы танкавыя, мотастралковыя.
Але маладосць ёсць маладосць, няхай сабе і жывеш па воінскім статуце, пакуль на казарменным становішчы. Цікаўлюся ў свайго суразмоўцы, чым напоўнены адпачынак, ці ёсць сябры, каханая. А ў адказ:
– Вольнага часу няшмат, адпачынак у асноўным арганізаваны. У першую чаргу гэта заняткі спортам, розныя спаборніцтвы. Дарэчы, гіравым спортам я і ў каледжы займаўся. У цэнтральным Доме афіцэраў праводзяцца Дні войскаў, у клубе “Ракетчык” – самыя розныя канцэртныя праграмы, у якіх і мы, курсанты, удзельнічаем. А яшчэ ладзяцца сустрэчы з рознымі цікавымі людзьмі. Сябры? Без іх ніяк нельга. Сябруем з аднакласнікам Арцёмам Кашанком, ён вучыцца ў акадэміі ўжо на 4-м курсе факультэта сувязі і АСУ. На тым жа факультэце займаецца і клічаўлянін Іван Мядзведзеў, ён, як і я, другакурснік. Мой адна-групнік з каледжа Сяргей Несцярэнка таксама будучы афіцэр, толькі курсант Акадэміі МУС Рэспублікі Беларусь. А дзяўчаты… Каб чакаць курсанта, патрэбны сапраўдныя пачуцці. Тут у мяне яшчэ ўсё наперадзе!
Станіслаў Даніленка задаволены сваім выбарам – быць абаронцам Айчыны. Як і ўсе курсанты, якія прысягнулі на вернасць Радзіме і свайму народу, ён гатовы апраўдаць тыя вялікія надзеі, што ўскладваюцца на будучых афіцэраў. Таму ўсе сілы і энергію накіроўвае на тое, каб атрымаць выдатную адукацыю і першае афіцэрскае званне з заветнымі лейтэнанцкімі зорачкамі. Дрэнны ж той салдат, які не марыць стаць генералам…