Ва ўсе  часы  афіцэры  з’яўляюцца  элітай  грамадства.  Яны  заўсёды  былі  людзьмі  гонару, выхаванымі і  храбрымі.  А  самае  галоўнае – патрыётамі.  Бо  вернасць  ваеннай  прысязе  і  ёсць  сутнасць  свяшчэннага  абавязку  перад  Радзімай.
Верныя  ёй  і  прадстаўнікі  розных  пакаленняў мужчын-клічаўлян,  якія  выбіралі  прафесію  абараняць  Айчыну.
З  адным  з іх  давялося  пазнаёміцца  не  так  даўно.
Станіслаў  Даніленка.  Курсант  агульнавайсковага  факультэта Ваеннай  акадэміі  Рэспублікі  Беларусь.  На  маё  пытанне:  ”Чаму  абраў  такую  прафесію?” – упэўнена  адказаў:
– Хачу прайсці  “школу  жыцця”.  За  час  вучобы  ў  акадэміі  мы многаму  навучымся:  страляць  па  мішэнях,  вадзіць  баявыя  машыны,  не  баяцца холаду,  праліўных  дажджоў,  ветру  і  спёкі.  І,  вядома,  ужывацца  ў  вялікім  калектыве,  хутка  і  дакладна  выконваць  загады  камандзіраў,   цаніць   армейскае  братэрства.
Цікава,  што  свой  абгрунтаваны  выбар  прафесіі,  у  аснове  якой – любоў  і  адданасць  Радзіме, Станіслаў  зрабіў…  будучы  навучэнцам  Клічаўскага   дзяржаўнага  аграрна-тэхнічнага  каледжа.  Таму  працягваў паспяхова  авалодваць   адной  са  спецыяльнасцей  АПК  і  адначасова   ўпарта  ішоў  да  запаветнай  мэты.  Займаўся  з  рэпетытарамі,  вытрымаў  іспыты  цэнтралізаванага  тэсціравання,  прафадбор,   праходзіў    медыцынскія  камісіі,  здаваў  залікі  па  фізічнай  падрыхтоўцы.  І  толькі  калі  ўсё  атрымалася,  як  задумаў,  паведаміў  маці,  што  яго   лёс – армія,  служэнне  свайму  народу.  Для   Алены  Сцяпанаўны Рэвы,  настаўніцы  СШ № 2,  такое  рашэнне  адзінага  сына  было   крыху  нечаканым,  але  ведаючы   самастойны   яго    характар,  яна  толькі  парадавалася:  “Вось  і  вырас  мой  Стас.  Зрабіў  выбар  сапраўднага  мужчыны!”
Час  не  стаіць  на  месцы.  Станіслаў  Аляксандравіч Даніленка – другакурснік.  Ваенную  прысягу  прыняў  яшчэ   ў  пачатку  верасня  2011  года,  адразу  пасля  летняй  агульнавайсковай  падрыхтоўкі  (курс  маладога  байца).  Цяпер  ён  павінен  праслужыць  у  арміі  не  менш  за  9  гадоў,  паводле  заключанага  кантракту.  Але  будучы  афіцэр  глядзіць  уперад  упэўнена і  плануе  выкарыстаць  магчымасці, якія  прадастаўляе  акадэмія  ўсім  курсантам,  для  ўласнага  “росту”.  Па-першае,  тут  даюць  добрую  фізічную  і  прафесійную  падрыхтоўку,  як  ваенную  спецыяльнасць,  так  і  грама-дзянскую.  Па-другое,  ёсць  магчымасць  навучацца  далей,  у  той жа  магістратуры,  ад’юнктуры,  займацца  навуковай  дзейнасцю  ў  самой  акадэміі.  Дарэчы,  Станіслаў   любіць  вучыцца  са  школы.  І  цяпер  па  вучобе ён  у  “хорошистах”,  адзнакі – ад 6  да  9  балаў.  На  яго рахунку  ўжо  ёсць  і  дыплом  І  ступені  па  выніках  удзелу  ў  канферэнцыі  па  дысцыпліне  “Узбраенне  і  тактыка”,  што  праходзіла  ў  акадэміі.   І  калі  вось  цяпер  дома  ў  водпуску  быў, час  не  марнаваў, рыхтаваўся  да  чарговай  канферэнцыі.
Але  Станіслаў  прызнаецца,  што  больш  яго  вабіць  служба  ў  арміі.  Таму  стараецца  авалодваць  не  толькі  тэарэтычнымі  ведамі,  але  і  практычнымі  навыкамі  па  розных  прадметах.  Апошнія  атрымліваюць  у  час  практычных  заняткаў   на  вучэбна-лабараторнай  базе  акадэміі,  дзе  для  курсантаў –  сучасная  баявая  тэхніка.  А   палявыя  заняткі  арганізуюцца на  палігоне  “Белая  лужа”  пад  Мінскам,  дзе  праходзяць  стрэльбы  танкавыя,  мотастралковыя.
Але  маладосць  ёсць  маладосць,  няхай  сабе  і  жывеш  па  воінскім  статуце,  пакуль  на  казарменным становішчы.  Цікаўлюся  ў  свайго  суразмоўцы, чым  напоўнены  адпачынак,  ці  ёсць  сябры,  каханая.  А  ў  адказ:
–  Вольнага  часу няшмат,  адпачынак  у  асноўным  арганізаваны.  У  першую  чаргу  гэта  заняткі  спортам,  розныя  спаборніцтвы.  Дарэчы,  гіравым  спортам  я   і  ў каледжы  займаўся.  У  цэнтральным  Доме  афіцэраў  праводзяцца  Дні  войскаў,  у  клубе  “Ракетчык” – самыя розныя  канцэртныя  праграмы,  у  якіх   і  мы,  курсанты,  удзельнічаем.  А  яшчэ  ладзяцца  сустрэчы   з  рознымі  цікавымі  людзьмі.  Сябры?  Без  іх  ніяк  нельга.  Сябруем  з  аднакласнікам  Арцёмам  Кашанком,  ён  вучыцца  ў  акадэміі  ўжо  на 4-м  курсе  факультэта  сувязі і  АСУ.  На  тым  жа  факультэце  займаецца  і  клічаўлянін  Іван  Мядзведзеў,  ён,  як  і  я,  другакурснік.   Мой  адна-групнік  з  каледжа  Сяргей  Несцярэнка  таксама  будучы  афіцэр,  толькі  курсант    Акадэміі  МУС  Рэспублікі  Беларусь.  А  дзяўчаты…  Каб  чакаць  курсанта,  патрэбны  сапраўдныя  пачуцці.  Тут  у  мяне  яшчэ  ўсё  наперадзе!
Станіслаў  Даніленка  задаволены  сваім  выбарам –  быць  абаронцам  Айчыны.  Як  і  ўсе  курсанты,  якія прысягнулі  на  вернасць  Радзіме  і  свайму  народу, ён  гатовы  апраўдаць  тыя  вялікія  надзеі,  што  ўскладваюцца  на  будучых  афіцэраў.  Таму  ўсе  сілы  і  энергію  накіроўвае  на  тое,  каб  атрымаць  выдатную  адукацыю  і  першае  афіцэрскае  званне  з  заветнымі  лейтэнанцкімі  зорачкамі.  Дрэнны  ж  той  салдат,  які не  марыць  стаць  генералам…