– Вайскоўцы з дзяцінства выклікалі ў мяне павагу, – расказвае будучы афіцэр Узброеных Сіл РБ Раман Сарокін. – Я любаваўся іх сабраным і падцягнутым выглядам, акуратнай, бездакорнай выпраўкай. І сам вельмі хацеў служыць у арміі. А ў Магілёўскім абласным ліцэі – там профільныя фізіка і матэматыка – у нас быў выдатны выкладчык дапрызыўнай падрыхтоўкі. Ён навучыў нас многаму, а мяне яшчэ больш умацаваў у
жаданні служыць Айчыне.
Раман Сарокін цяпер авалодвае спецыяльнасцю ваеннага інжынера. Ён курсант ваенна-тэхнічнага факультэта Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта. Мае статус ваенаслужачага, які праходзіць службу па кантракту (ён заключаны ўжо на 10 гадоў), навучаецца ў інтарэсах Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь.
У першай палове лютага Раман быў у бацькоў у Дзмітраўцы ў канікулярным
14-сутачным водпуску. Тады і адбылося наша знаёмства.
Мой субяседнік адразу пакарае сваім напорыстым характарам, пазітыўнай энергетыкай, не па гадах сур’ёзнасцю, разважлівасцю і ўжо армейскай выпраўкай, хоць вайсковую форму надзеў толькі мінулым летам. Таварысцкі, гаваркі, ён з ахвотай і цікава расказвае аб лекцыях і камандзірах, занятках спортам і самападрыхтоўкай, усім тым, чым запоўнены будні курсантаў БНТУ.
– Афіцэр – прафесія сапраўдных мужчын. Якую магчымасць дае яна сёння?
– Аснова гэтай прафесіі – прызванне. Ад нас патрабуецца мэтанакіраванасць, стараннасць, ініцыятыва. У час вучобы мы знаходзімся на поўным дзяржаўным забеспячэнні, атрымліваем якасную адукацыю. Нам гарантавана працаўладкаванне пасля вучобы. Маем магчымасць прафесійнай кар’еры. Існуюць сацыяльныя гарантыі ваеннаслужачым, ёсць дастойная аплатапрацы. Мы ўжо і зараз атрымліваем штомесяц грашовае забеспячэнне. На свае патрэбы хапае, можна і родным крыху дапамагчы.
– Узровень паспяховасці цяпер – галоўны крытэрый?
– Мы ж набываем ваенную прафесію, таму і веды павінны быць адпаведнымі. А ўмовы для вучобы на факультэце ёсць: бібліятэка, камп’ютарныя класы, мульцімедыйнае абсталяванне, сучасная навукова-лабараторная база і г. д. Ад паспяховасці, актыўнасці ўдзелу ў грамадскім жыцці многае залежыць. Напрыклад, па выніках сесіі маеш 8, 9, 10 балаў,– кожныя выхадныя як заахвочванне – звальненне да дому. Усе курсанты нашага курса – члены БРСМ. Ёсць розныя магчымасці праявіць сябе. Напрыклад, восенню мае сакурснікі ўдзельнічалі ў тэлеконкурсе «Армейская зорка».
– А як жыццё ў цэлым?
– Як і належыць, па армейскаму Статуту. У 6 гадзін раніцы пад’ём, абавязкова фіззарадка на свежым паветры, вучоба, спорт, перад сном крыху ўласнага часу, адбой у 22.00.
Да трэцяга курса мы на казарменным становішчы, пасля будзе свабодны выхад у горад.
Жывём у асобным інтэрнаце № 10 БНТУ гасцінічнага тыпу, на ўсіх пяці паверхах – курсанты пяці курсаў. Хоць усе ўмовы для нас створаны, кожны мае і ўласны камп’ютар, ноўтбук, таму зрабілі самі лакальную
сетку ў інтэрнаце для ўсіх курсантаў.
– Твой водпуск першы? Як яго праводзіш?
– За паўгода вучобы я ўжо чатыры разы па двое сутак быў дома. А водпуск першы. Наведаўся ў родную Дзмітраўскую школу, сустракаўся з настаўнікамі, з вучнямі правёў гутарку па прафарыентацыі. Спадзяюся, што хтосьці з іх выбара прафесію афіцэра; прынамсі, старшакласнікам было цікава, пытанні задавалі розныя.
Завітаў у ліцэй, таксама было прыемна пабачыць сваіх педагогаў. Ну і, вядома ж, сустракаюся з сябрамі, а яшчэ хочацца пабольш пабыць з роднымі. У сям’і я меншы, ёсць яшчэ тры сястры і ўжо пяць пляменнікаў. На святы, ды і не толькі, збіраемся ўсе разам у бацькоўскай хаце. А працаваць, дык таксама чарадой.
Наша сустрэча праляцела як адно імгненне. Я была задаволена, што журналісцкія шляхі-дарогі зноў прывялі да цікавых людзей.
Кожны чалавек – асоба, кожная сустрэча – падзея, якая застаўляе па-новаму зірнуць на жыццё. Сёння я толькі парадавалася за бацькоў Рамана Сарокіна – Людмілу Мікалаеўну і Аляксандра Мікалаевіча.
Яны выхавалі годнага сына. Разумнага, мэтанакіраванага, з вялікім сэрцам, бо шкадуе кожнага са сваіх родных, працавітага, бо раней тры сезоны адпрацаваў на збожжатаку і цяпер не адракаецца сялянскіх каранёў, не саромеецца ўзяць у рукі касу або накалоць дроў. Надзея, памочнік, абаронца родных і Радзімы, а гэта словы аднакарэнныя.

Ніна ІЗОХ.