Сёння я прапаную вам зазірнуць праз акно майго кабінета ў сад былога франтавіка, ужо, на жаль, нябожчыка, Андрэя Цімафеевіча Самца.

У спадчыну сваім дзецям пакінуў гаспадар сад. Восенню быў багаты ўраджай яблыкаў на старых дрэвах, з’явіліся плады і на маладых дрэўцах. Аднойчы разгулялася бура, шквалісты вецер зрываў і шпурляў на зямлю яблыкі, галінкі, лісце, лівень ліў сцяной і прыгінаў долу дрэвы. Калі ўсёсціхла і з-за хмар зноў выглянула сонейка, у садзе на маладой яблыньцы засталоя некалькі пладоў. Чырвонабокія, нібы снегіры, яны здалёк былі відаць.
Бег час. Ужо і сады апусцелі, адляцелі ў вырай птушкі, і толькі на маладзенькай яблыньцы ўсё вісеў яблык. Гэты румяны пачастунак, напэўна, чакаў гаспадара.
Неўзабаве выпаў снег, а праз некалькі дзён у шэрань прыбралася наваколле, дрэвы апранулі бялюткі вэлюм і сталі падобныя на нявест, што прыбраліся да шлюбу, а чырвоны яблык сярод белага хараства выдзяляўся яшчэ больш.
Цісканулі маразы, потым прыйшла адліга, зноў маразы, а яблык па-ранейшаму вісіць на
дрэве. Замарожаны, ён згубіў былую прыгажосць, але не прагу да жыцця. А можа, гэта дэманстрацыя ўдзячнасці гаспадару за падоранае жыццё?

Аліна Суднік